Madison - Chicago - Zürich - Amsterdam

En opeens was ik weer in Nederland. Natuurlijk had ik wel stilgestaan bij het feit dat opa ziek was en dat het mogelijk was dat ik hem niet meer terug zou zien in de zomer, maar toch schrok ik toen ik hoorde hoe ziek hij was geworden. Op dat moment voelde ik me echt ver weg van huis... Opa is vrij snel nadat zijn situatie verslechterde overleden, met alle kinderen en oma bij zijn bed. Afgelopen zaterdag was de afscheidsviering, zoals mijn oma het zo mooi noemde, en zo voelde het ook. Met een lach en een traan namen we afscheid van opa, op een manier die bij hem pastte en waar de hele familie een fijn gevoel bij had. Wat is het eigenlijk jammer dat degene die herdacht wordt er niet bij was, bedacht ik me later. Ik weet zeker dat opa trots zou zijn geweest op de mooie dingen die werden gezegd en op de familie die ontzettend veel van hem houdt en hem altijd zal herinneren.

Mijn vier dagen in Nederland vlogen voorbij. Het was vreemd om terug te zijn en niet even snel af te kunnen spreken met vriendinnen, aangezien alle dagen zo druk waren. Voor ik het wist zat ik maandagochtend in het vliegtuig terug naar Chicago. Nu ik weer terug, lijkt het alsof ik niets gemist heb hier. Met m'n appartement ga ik skieën donderdagavond, mijn colleges gaan gewoon door en het is nog steeds ijzig koud. En ergens is dat ook wel fijn. Ik ben met een goed gevoel vertrokken uit Nederland, vastbesloten om de aankomende 4 maanden net zo leuk te maken als mijn eerste maand hier in Amerika.

En om dat voornemen kracht bij te zetten, heb ik dinsdag met 3 vriendinnetjes mijn springbreak-vakantie geboekt! We gaan Los Angeles, Las Vegas en San Francisco bezoeken van 12 tot 23 maart. Per vliegtuig, want dat tegenwoordig goedkoper dan per auto of Greyhound, en we overnachten in hostels, die vaak in het centrum liggen en slechts 20 dollar per nacht kosten. En zoals mijn vader altijd zegt dat geld moet rollen (wat hij later nuanceerde met ‘verdiend geld moet rollen'), zal ik ook deze keer blind vertrouwen op zijn wijsheid. Ik geloof dat ik al aardig tegen de bestedingsruimte van mijn creditcard aanzit, maar op één been kun je niet staan dus die tweede kaart komt goed van pas.

Misschien hoef ik trouwens helemaal niet naar de Amerikaanse kust om met een gebruinde huid terug te komen. Vorige week was het hier opeens warm... Ja, warm, in februari! En dat feit bleef niet onopgemerkt hier: ik heb mini-rokjes, slippers, t-shirts en blote benen voorbij zien komen, terwijl het slechts rond de 10 graden was. Amerikanen blijven verbazen. En hoewel het vorige week leek alsof de lente hier was aangebroken, begint het nu stevig te sneeuwen en schijnt er een sneeuwstorm op komst te zijn. Een gezegde in Wisconsin luidt: ‘If you don't like the weather, wait for 15 minutes' en dat lijkt nu aardig op te gaan...

Zoals jullie horen, probeer ik met een goed gevoel terug te kijken op de afgelopen dagen in Nederland, die naast verdrietig ook heel fijn waren. En life goes on, dus dat betekent concreettwee essays en een bachelorscriptie die binnen nu en 2 weken afmoeten, dus veel tijd om na te denken heb ik überhaupt niet. In ieder geval heeft opa een mooi plekje gekregen op mijn bureau, zodat ik hem iedere dag kan zien...

Time flies when you're having fun...

Ik ben hier al meer dan 20 dagen, dus 3 weken, dus bijna een maand! Eén vijfde van mijn reis zit er dus al op, aaah!

Dat de tijd snel gaat als je het leuk hebt, is een feit. En dat je slechts een korte tijd nodig hebt om ergens gewend te raken is voor mij ook een feit. Ik weet niet of het aan Madison als plaats ligt, de relaxte omgeving van de universiteit of de Amerikaanse cultuur in het algemeen, maar ik kan eerlijk zeggen dat ik hier helemaal op mijn plek ben. Natuurlijk zijn er nog steeds genoeg dingen waar ik me over verwonder. Waarom hebben alle universiteitsgebouwen een klok die per verstrijkende minuut een luid geluid maakt, waarom wordt hier nog steeds gebruik maakt van een snerpende schoolbel, wie heeft in godsnaam de legging laten terugkomen (of is ‘ie hier nooit weggeweest?!) in het campusbeeld en waarom drinken mensen alcohol uit rode plastic bekers? Waarom denken Amerikaanse jongens dat je s'nachts kunt gaan stappen met je zonnebril op en dat je pet achterstevoren zetten cool is, en waarom zegt niemand hier cool maar sweet?!

Maar afgezien van die dingen waar ik me soms over verwonder... eet ik s'ochtends een bagel met creamcheese in plaats van mijn bruine boterham met kaas. Doe ik geroutineerd boodschappen in de supermarkt waar je in eerste instantie hoofdpijn krijgt van de kleuren, het geluid en de omvang. Ga ik naar college met mijn meest wijde broek in mijn Uggs gepropt, omdat het toch niet uitmaakt hoe je er hier bij loopt. En drink ik mijn bier uit een plastic glas, want dat ben ik natuurlijk gewend in Utrecht! ; )

Verder denk ik dat Madison echt de beste plek is om naar toe te komen als internationale student. Zoals ik eerder al opmerkte, is iedereen hier zo ongelofelijk vriendelijk. De relatie tussen docent en student is hier een stuk informeler. Bij het bezoeken van het inloopspreekuur van mijn professor werd ik vriendelijk verzocht om alvast plaats te nemen in haar kantoor en vooral een chocoladetruffel te eten, want ze was nog heel even bezig met haar voicemailberichten af te luisteren (waar ik dus bij was), omdat ze niets wist hoe dat ding moest stoppen. En de serveerster in de bar waar Lonneke, Louise en ik zondagavond steak aten, wilde met alle plezier alle regels van American Football uitleggen, zodat wij het spel ook konden volgen. Natuurlijk zijn er ook een paar vreemde Amerikaanse gebruiken. 'Have a good one' is het equivalent van 'eet smakelijk', wat niemand hier zegt. Als iemand vraagt 'hi, how are you', is dat uit beleefdheid en is het niet de bedoeling om een verhaal op de hangen over je dagelijkse bezigheden en beslommeringen. Vandaar dat ik misschien ietwat vreemd werd aangekeken bij de Walmart toen ik in de eerste dagen antwoordde dat het uitstekend ging en dat ik pas nieuw was hier... En, zoals tante Vera mij voor vertrek al waarschuwde, bij gebrek aan lange gemeenschappelijke geschiedenis (Obama noemde het Amerika's patchwork heritage in zijn iaugurele speech) hebben de meeste mensen wel een nicht, opa, overgrootvader of een vriend van de buurman in Nederland. 'You're from Holland? Wow, I'm 10% Dutch!'.

Verder ben ik op het moment druk met studeren (jaja), aangezien ze hier iets schoolser werken dan in Nederland en je iedere week leesvragen moet opstellen en testen moet maken. Daarnaast heb ik nog een bachelorscriptie die af moet en waar ik per dag minder zin in krijg. Verder zit ik nog in dubio over welk vrijwilligerswerk ik wil gaan doen. En dan ben ik natuurlijk ook druk met winkelen, Starbucks drinken in de bieb, over de campus slenteren en lunchen met internationale vriendinnetjes, stappen en alcohol uit plastic bekers drinken en huisfeesten bezoeken. Kortom: het is hier leuk! Vanmiddag heb ik de ultieme test om te kijken of mijn Engels goed genoeg is. Ik ga naar de kapper. Dus mochten jullie geen foto's meer zien verschijnen op mijn weblog, komt dat omdat mijn blonde haar is weggesnoeid wegens een communicatieprobleem... Wordt vervolgd.

p.s. Mijn Nederlandse nummer is afgesloten dus ik ontvang geen telefoontjes of smsjes meer! Ik ben bereikbaar op (1) 608 338 9062, mijn Amerikaanse nummer

"The Netherlands, next to Holland right?"

De Badger Cheese club? Nee bedankt. The Construction Club? Nee, ik heb niet zo veel met bouwen. Horticulture Society dan? Of ik affiniteit heb met scheikunde en bij het scheikunde dispuut wil? Nee.

Vanavond was een enorme markt waar alle studentenorganisaties van UW-Madison, waaronder disputen, vrijwilligersorganisaties en sportclubs, zich presenteerden. Omdat ik volgens mijn visum officieel niet mag werken aankomende maanden, besloot ik voordat ik weg ging om iets nuttigs te gaan doen hier. Normaal werk je op je 20^ste, maar omdat dat er nu niet in zit besloot ik om te gaan kijken wat voor vrijwilligerswerk in Madison werd aangeboden. En dat bleek vrij veel te zijn vanavond, dus ik ga volgende week naar de eerste meeting van de Wisconsin Community Service Committee om te kijken of en hoe ik me nuttig kan gaan maken aankomende tijd. Daarnaast ga ik waarschijnlijk bij Hoofers, de outdoor/ski/zeil-club van de universiteit, waar je voor minder dan 100 euro het hele jaar door alle outdoorsporten kan doen én materiaal kan lenen. De campus grenst aan een groot meer dus laat de zomer maar komen!

Hoewel ik al aardig begin te wennen aan de colleges, zijn er wel enkele vreemde punten van het Amerikaanse schoolsysteem die me afgelopen dagen zijn opgevallen. De lessen worden over het algemeen gegeven door teaching assistants, die nog maar net zijn afgestudeerd. De fancy hoogleraar die zijn naam aan de cursus verbindt zie je nauwelijks terug... Verrder is het is hier heel schools in vergelijking met het Nederlandse academische systeem. Gisteren heb ik voor mij eerste werkgroep voor Amerikaanse geschiedenis een pop quiz moeten doen, die test hoe goed je de stof hebt gelezen. Seriously, de eerste werkgroep gelijk al een quiz erin gooien, waar je ook nog eens punten voor krijgt?! Actieve deelname wordt hier niet alleen op prijs gesteld, het is bijna verplicht. Een groot deel van je cijfer hangt af van je actieve deelname. Als buitenlander met een fijne Nederlandse tongval houd ik me nog een beetje afzijdig, maar hopelijk gaat dat langzaam wennen.

Naast studeren zijn er natuurlijk nog genoeg andere (leukere) dingen te doen hier. Stappen krijgt hier een andere dimensie dan in Utrecht: niemand danst (op een incidenteel dronken persoon na), alle barren/café's sluiten hier om 2 uur, bier smaakt naar water (en daar zijn ze in Wisconsin zelfs trots op) en je beste partypakje aantrekken, daar doen ze hier niet aan. Dat geldt overigens ook voor overdag: ik heb al 2 pyamabroeken met ruitjes voorbij zien komen en de halve campus loopt in trainingsbroek, het liefst met Uggs. Toch fijn dat je hier vrijwel nooit underdressed bent, eerder overdressed...

De meeste mensen die ik hier spreek zijn echt heel erg vriendelijk. Mensen in de bibliotheek/bus/universiteitsgebouw zijn bereid je te helpen en zelfs de meest simpele vragen willen ze beantwoorden. Ook de meeste jongeren zijn een stuk opener dan in Nederland. Door de vele icebreakers (ja zus, je zou kapot gaan van het lachen hier) ben je verplicht om een praatje aan te gaan met je buurvrouw/man, en de meeste mensen zijn heel benieuwd hoe ik vanuit Nederland hier terecht ben gekomen. Dat Amerikanen dom zijn heb ik slechts een keer meegemaakt. 'The Netherlands are next to Holland right?' vroeg een jongen met wie ik aan het praten was. Amsterdam kent iedereen gek genoeg wél.

Voor de mensen die zich zorgen maken over mijn gewicht: het is even zoeken maar je kunt hier wel degelijk gezond eten. Het enige verraderlijke zijn de enorme porties de je krijgt voorgeschoteld, maar gelukkig maakt de gym in het appartement veel goed. Ik ga snel weer verder tot de orde van de dag, namelijk waar springbreak gehouden gaat worden - opties: Florida, Californie of Cancun, jep, in Mexico (misschien heb ik je American Expresskaart nodig pap...) - wat er vanavond op tv is en of er nog een leuk feestje is van de week. Tot snel!

"This is history!"

20-01-09

Voor me staat een vrouw met een rode fleecetrui en een doorzichtig zakje met koekjes. Ze knikt met haar hoofd bij iedere zin die Barack Obama uitspreekt. Ik ben op de campus en volg de inauguratie van Obama als 44^ste president van de Verenigde Staten live op CNN. Vanochtend verbaasde ik me al over de beelden van de mensenmassa die naar Washington toe stroomde. Ook hier op de campus is de opwinding voelbaar: wanneer ik het eerste hoorcollege voor Amerikaanse geschiedenis binnenloop, zegt de docente dat iedereen vrij is om naar de inaugurele rede te gaan kijken. 'This is history!', roept ze uit wanneer iedereen het lokaal uitloopt.

Ik heb mijn eerste collegedagen achter de rug. Ik ben van plan om hier drie geschiedenis vakken te gaan volgen: Europese geschiedenis van 1815 - 1991, Amerikaanse geschiedenis van de burgeroorlog tot nu en hopelijk kan ik nog een vak over de geschiedenis van Soviet Rusland volgen. Helaas is het gebouw waar ik meestal les heb nog erger dan het er aan de buitenkant uit ziet: het heeft lage plafonds, enorme zuigende airco's en het is slecht geventileerd. Het idee dat ik hier een 5 maanden bijna iedere dag college heb maakt me een beetje benauwd. Net als in Nederland bestaan vakken hier ook uit hoorcolleges en werkgroepen. Enig verschil is dat werkgroepen hier een stuk kleiner zijn en discussions heten, wat inhoudt dat je echt mee moet doen en bij moet blijven met je stof. Ik heb nog niet heel veel mensen ontmoet op een paar bepukkelde eerstejaars na, maar dat komt hopelijk nog.

Gelukkig zijn er ook genoeg leuke dingen om te doen naast studeren. Ik hoop dat ik toegelaten wordt voor het BRIDGE programma, wat Amerikaanse en internationale studenten koppelt zodat je een soort buddy hebt om leuke dingen mee te doen. Het lijkt me een goeie manier om de Amerikaanse cultuur beter te leren kennen. De meiden van de intro zijn leuk gezelschap: gisteravond zijn we uit eten geweest en vanmiddag hebben we samen gelunched. Ook met Lou als roomie is het heel gezellig, en langzamerhand kom ik ook steeds meer mensen tegen in het appartement.

In Utrecht is het de normaalste zaak van de wereld om een boek te vinden in de bibliotheek, de bus te nemen naar de stad of een kopieerkaart te kopen. Hier duurt het uitzoeken van dat soort zaken wat langer, maar nadat ik vandaag twee keer verkeerd ben gereden met de bus, weet ik ieder geval welke ik niét moet hebben. Gelukkig zijn de mensen hier heel aardig en behulpzaam, schijnt de zon (tot nu toe) iedere dag en heb ik nog genoeg geld om mijn rekening (hoewel die 188 dollar aan boeken er wel inhakte), dus ik blijf hier nog wel even.

Als laatste: ik woon op Room 518,1402 Regent Street, 53711 Madison, Wisconsin. Mijn nieuwe Amerikaanse telefoonnummer is (1) 608 338 9062.

Take care! X

p.s. 3 updates in een week is wellicht wat veel, dus ik ga het even wat rustiger aan doen met mijn reisblog ;)

Eerste dagen Madison

Dag 5 in Madison! Ik ben nog steeds blij dat ik een goede keuze heb gemaakt: het is hier super.

Afgelopen dagen heb ik introductie gehad. In het tweede semesteris er maar een kleine groep internationale studenten, dus van de 80 mensen ken ik inmiddels de meeste gezichten. Er zijn heel veel sporten die je hier kunt doen (van basketball en zwemmen tot abseilen en skydiven) en heel veel studentenclubs, dus ik ben nog aan het twijfelen waar ik me voor zal inschrijven. Gisteravond zijn we met een groepje uit eten geweest in State Street, de leukste eetstraat in Madison.

Vrijdag ben ik bijna flauwgevallen bij Abercrombie&Fitch in de gigantische East Mall. Van de sale bij Abercrombie&Fitch wel te verstaan. Alles wat normaal rond de 70-80 dollar kost, was nu voor 20 dollar in de clearance. En dat is een hoop voor een A&F fan, dus dat werd flink inslaan... Ook een jas en schoenen gevonden, en hoewel ik er nu als totaalplaatje een beetje vreemd uitzie, kan ik de -27 trotseren. Ik heb het sindsvrijdag niet meer koud gehad!

Ik sta nog steeds versteld van de campus: het is hier zo mooi! De universiteit stamt uit 1848, en veel van de oorspronkelijke gebouwen vormen het centrum van de campus. Helaas schijn ik in een slecht geventileerd, oud gebouw les te hebben, wat ooit ontworpen is om ‘relproof' n snel bereikbaar voor de politie te zijn in de jaren '60. Ben benieuwd, dinsdag beginnen de colleges.

Er viel afgelopen dagen nog een hoop te regelen hier, en het is echt fijn dat Jan mee is gereisd om me daar mee te helpen. Mijn appartement ziet er goed uit, heeft een eigen gym en na 4 keer op en neer te zijn gereden naar Walmart denk ik dat we nu inmiddels alles in huis hebben om het 5 maanden uit te houden hier. Shoppen in de Amerikaanse supermarkt is ook echt een bezigheid op zich. Ik begin te begrijpen waarom mensen hier zo snel dik worden: werkelijk alles komt in grote verpakkingen. Toppunt was de 10 liter bak met vanille-roomijs in de vriezer van de Walmart: hello 50.000 calories!

Inmiddels is het zondag, en ben ik voor de 5^e dag hier. We zijn vanochtend nog even een rondje langs het Mendota meer gereden. In de zomer is het hier echt ongelofelijk mooi, en er staan geweldige huizen meteen eigen steiger. Lake Mendota is helemaal bevroren, dus je kunt overal lopen. Als afsluitingzijn we gaan ontbijtenbij Northside Family restaurant, en inderdaad stikte het er van de Amerikaanse families. Zondag is hier echt een dag om buiten de deur te ontbijten, lunchen of alletwee. Bij Northside zaten opa's, oma's, en moeders en vaders die hun toch al dikke gezinsleden meenamen voor french toast met boter, pancakes met spek of aardbeien met room of een sirloin steak met een flinke portie friet.

Vandaag komt Louise, een vriendinnetje uit Utrecht en mijn roommate hier in het appartement, aan. Aangezien het morgen Martin Luther King dag is en alles dicht is, heb ik nog genoeg tijd om wat dingen te regelen en zelf op pad te gaan voordat dinsdag mijn colleges beginnen. Ik hou jullie op de hoogte van de eerste Amerikaanse lectures.

Liefs

Vertrekstress

'Welkom bij Waarbenjij.nu! Activeer snel je account'. Verbaasd kijk ik naar het scherm. Ik heb nog helemaal geen website of -log aangemaakt. Hoe kan ik dan nu een mail krijgen van waarbenjij.nu dat ik mijn profiel moet activeren? Met in mijn hoofd de duizend-en-een-dingen die ik nog moet doen voordat ik wegga over iets minder dan een dag kan ik me verder niet erg druk maken over de mysterieuze mail.

Later die maandagavond op m'n afscheidsborrel blijkt dat mijn lieve vriendinnetje Dorien ‘alles wilde weten' en dus zelf maar even een reissite voor mij in elkaar heeft geknutseld. Dat werd duidelijk door de slinger met ballonnen met mijn webpagina erop geschreven, die ze om zich heen had gedrapeerd voordat ze in het café naar binnen stapte. Enige nadeel van Waarbenjij.nu is, zo bleek later op de avond, dat je voor meer dan een bepaald aantal foto's moet gaan betalen. Nou is studeren (en shoppen en stappen en leven) in Amerika al duur genoeg, dus ben ik overgestapt naar deze site om mijn ervaringen met jullie te delen. Zo kunnen jullie allemaal een beetje meereizen

Dinsdagavond bleek ik nog een half uur te hebben om mijn laatste koffer in te pakken. Daar moesten mijn kleren in, dus de belangrijkste attributen om Nederland eens even goed op de fashion-kaart te zetten in de VS. Zoals altijd was ik weer eens te laat met pakken, dus werd het een haastklus. Of zoals Jan het treffend verwoordde: ‘Je hebt immers pas een half jaar de tijd gehad om je spullen bij elkaar te zoeken...'. Gelukkig was Laut zo lief geweest om me te helpen pakken met de eerste koffer, zodat ik in ieder geval al wat spullen had gepakt. Tot nu toe vergeten: Engelse uitspraakboeken (ik heb een soort nachtmerrie dat niemand me kan verstaan, en ik ben de grammatica-boeken vergeten!), de meeste make-upen mijn adressenboekje (bij deze: iedereen die iets leuks wil ontvangen per post kan zijn adres doorgeven haha), wie weet hoeveel dingen hier nog bij komen.

Terwijl ik dit typ zit ik in het vliegtuig van Brussel naar Chicago. Vannacht hebben Jan en ik in een koude prefab blokhut vlakbij het vliegveld geslapen. Tip voor hotelbezoekers: vermijd Campanile-vestigingen. Hoewel de vlucht iets was vertraagd, zijn we toch aardig op tijd vertrokken en hebben we inmiddels twee slechte films achter de rug. Het is nu nog een uur of 2 naar Chicago en vanaf daar rijden we met de auto naar Madison. Enige letterlijke minpunt: in het vliegtuig werd de temperatuur in Chicago aangegeven als 4 graden, waarbij wij uitgingen van Celcius. Blijkt echter 4 graden Fahrenheit, dus we stappen zo uit met -16. Ik kan niet wachten om een warme jas en warme laarzen te gaan kopen aankomende dagen!

Als laatste wil ik iedereen die er afgelopen weekend en week was nog een keer super bedanken. Ik heb echt zo veel leuke kadootjes gehad, mental support en het heeft me echt zo veel goed gedaan om te zien dat er een hele lieve familie, vriendjes en vriendinnetjes, jaarclub, vriendje en een gezin wacht als ik terug kom van mijn trip (wat wel in de planning ligt, tenzij ik die ene Mexicaan tegenkomen. Ik hou je op de hoogte oma!).