De Badger Cheese club? Nee bedankt. The Construction Club? Nee, ik heb niet zo veel met bouwen. Horticulture Society dan? Of ik affiniteit heb met scheikunde en bij het scheikunde dispuut wil? Nee.

Vanavond was een enorme markt waar alle studentenorganisaties van UW-Madison, waaronder disputen, vrijwilligersorganisaties en sportclubs, zich presenteerden. Omdat ik volgens mijn visum officieel niet mag werken aankomende maanden, besloot ik voordat ik weg ging om iets nuttigs te gaan doen hier. Normaal werk je op je 20^ste, maar omdat dat er nu niet in zit besloot ik om te gaan kijken wat voor vrijwilligerswerk in Madison werd aangeboden. En dat bleek vrij veel te zijn vanavond, dus ik ga volgende week naar de eerste meeting van de Wisconsin Community Service Committee om te kijken of en hoe ik me nuttig kan gaan maken aankomende tijd. Daarnaast ga ik waarschijnlijk bij Hoofers, de outdoor/ski/zeil-club van de universiteit, waar je voor minder dan 100 euro het hele jaar door alle outdoorsporten kan doen én materiaal kan lenen. De campus grenst aan een groot meer dus laat de zomer maar komen!

Hoewel ik al aardig begin te wennen aan de colleges, zijn er wel enkele vreemde punten van het Amerikaanse schoolsysteem die me afgelopen dagen zijn opgevallen. De lessen worden over het algemeen gegeven door teaching assistants, die nog maar net zijn afgestudeerd. De fancy hoogleraar die zijn naam aan de cursus verbindt zie je nauwelijks terug... Verrder is het is hier heel schools in vergelijking met het Nederlandse academische systeem. Gisteren heb ik voor mij eerste werkgroep voor Amerikaanse geschiedenis een pop quiz moeten doen, die test hoe goed je de stof hebt gelezen. Seriously, de eerste werkgroep gelijk al een quiz erin gooien, waar je ook nog eens punten voor krijgt?! Actieve deelname wordt hier niet alleen op prijs gesteld, het is bijna verplicht. Een groot deel van je cijfer hangt af van je actieve deelname. Als buitenlander met een fijne Nederlandse tongval houd ik me nog een beetje afzijdig, maar hopelijk gaat dat langzaam wennen.

Naast studeren zijn er natuurlijk nog genoeg andere (leukere) dingen te doen hier. Stappen krijgt hier een andere dimensie dan in Utrecht: niemand danst (op een incidenteel dronken persoon na), alle barren/café's sluiten hier om 2 uur, bier smaakt naar water (en daar zijn ze in Wisconsin zelfs trots op) en je beste partypakje aantrekken, daar doen ze hier niet aan. Dat geldt overigens ook voor overdag: ik heb al 2 pyamabroeken met ruitjes voorbij zien komen en de halve campus loopt in trainingsbroek, het liefst met Uggs. Toch fijn dat je hier vrijwel nooit underdressed bent, eerder overdressed...

De meeste mensen die ik hier spreek zijn echt heel erg vriendelijk. Mensen in de bibliotheek/bus/universiteitsgebouw zijn bereid je te helpen en zelfs de meest simpele vragen willen ze beantwoorden. Ook de meeste jongeren zijn een stuk opener dan in Nederland. Door de vele icebreakers (ja zus, je zou kapot gaan van het lachen hier) ben je verplicht om een praatje aan te gaan met je buurvrouw/man, en de meeste mensen zijn heel benieuwd hoe ik vanuit Nederland hier terecht ben gekomen. Dat Amerikanen dom zijn heb ik slechts een keer meegemaakt. 'The Netherlands are next to Holland right?' vroeg een jongen met wie ik aan het praten was. Amsterdam kent iedereen gek genoeg wél.

Voor de mensen die zich zorgen maken over mijn gewicht: het is even zoeken maar je kunt hier wel degelijk gezond eten. Het enige verraderlijke zijn de enorme porties de je krijgt voorgeschoteld, maar gelukkig maakt de gym in het appartement veel goed. Ik ga snel weer verder tot de orde van de dag, namelijk waar springbreak gehouden gaat worden - opties: Florida, Californie of Cancun, jep, in Mexico (misschien heb ik je American Expresskaart nodig pap...) - wat er vanavond op tv is en of er nog een leuk feestje is van de week. Tot snel!