Angkor, opium en Ho Chi Minh

Hi all!

De laatste update kwam uit Siem Reap, de eerste plaats in Cambodja waar Lon en ik heen zijn gereisd. Voor Cambodja hadden we slechts een weekgepland, en dus bleef het bij de grote/toeristische steden die we hebben bezocht. Aan de ene kant was dat jammer, aangezien we misschien geen goed beeld hebben gekregen van het land. Aan de andere kant waren we na een week vanafdingen, hosselaars op iedere straathoek die je mariuhana of anders chrystal meth of opium willen verkopen, en het gevoel hebben dat je een 'walking cash-machine' bent, zoals de Lonely Planet het eufemistisch omschrijft, wel blij omdoorte reizennaar Vietnam.

Natuurlijk doet de beschrijving hierboven geen recht aan de schoonheid van Cambodja. De tempels van Angkor Wat, die we de eerste dagen bezochten, warenbehoorlijk indrukwekkend. De meer dan 200 tempels verspreid overvele vierkante kilometerszijn gebouwd in verschillende periodes en hebben zowel Hindoeistische als Boeddistische invloeden. Als je door de stenen ruines loopt, soms overwoekerd door enorme bomen en soms nog wonderbaarlijk intact, vraag je je verwonderd af hoe het mogelijk is dat mensen dit meer dan 900 jaar geleden hebben kunnen bouwen. De eerste dag hebben we een aantal tempels bezocht met een bijzonder slecht Engels sprekende gids en persoonlijke tuk-tuk driver. De tweede dag hebben we, tegen het advies van veel locals in, lekker Hollands de fiets gepakt om een grand tour langs veel andere mooie tempels te doen.

Siem Reap was daarnaast een leuke stad om souvenirs in te slaan, heerlijke Cambodjaanse lok-lak en amok (biefstuk salade en curry) te proberen en voor een paar dollar dronken te worden met goedkopere cocktails en nog goedkopere biertjes. Na twee nachten zijn we doorgereisd naar Phom Penh, de hoofdstad van het land. Wanneer je in een reisgids de highlights van de stad bekijkt, staan er twee 'vreemde' locaties tussen: de killing fields net buiten de stad en Tuol Sleng, alias S-21, de voormalige school die door de Khmer Rouge als gevangenis werd gebruikt tijdens hun bewind. Als voordat ik richting Azie vertrok, vond ik het een vreemd idee om naast alle leuke markten, musea en restaurants als toerist naar een voormalige martel-gevangenis en een begraafplaats waar je tot op heden botten uit de grond ziet steken te bezoeken. Toch kun je niet om de bloedige geschiedenis van Cambodja en de Khmer Rouge heen als je het land bezoekt, en zowel de killing fields buiten de stad - slechts een van de bijne 20.000 massagraven verspreid over het land - als de betonnen gevangenis met prikkeldraad midden in de stad - waar de foto's van Cambodjaanse mannen, vrouwen en kinderen rijen na elkaar opgehangen zijn - waren beide erg indrukwekkend.

Phom Penh is daarnaast de stad waar de koning woont. We hebben een tijdje in de paleistuinen van het schitterende Royal Palace rondgelopen in de hoop hem tegen te komen, maar aangezien hij kaal en in de veertig en nog steeds single, gaven we de hoop na een uurtje op om richting de Central Market te tuk-tuk'en. Onze afdingtechnieken worden beter, maar Cambodja is toch iets duurder dan verwacht aangezien alles hier in Amerikaanse dollars gaat. 15 dollar voor een armbandje wat na twee dagen toch alleen maar een zilveren coating heeft in plaats van echt van zilver is, blijkt dus nog steeds een veel te dure aanschaf ondanks ons verwoede afdingen.

Na een dag verlieten we Phom Penh om met de bus door te reizen naar het zuiden van het land, de badplaats Sihanoukville. In Nederland zou ik een zes uur durende busrit niet overleven zonder boek, muziek en/of telefoon, maar hier is zo veel te zien dat de tijd voorbij vliegt. Zo geldt in Cambodja schijnbaar dat alles op een scooter past. Een gezin met vier kinderen, enorme varkens die op hun rug vervoerd worden, de inhoud van een klein Blokker-filiaal achterop in een gevaarlijk uitstekende constructie, boomstammen die meters uitsteken of twintig ondersteboven hangende kippen. Daarnaast hebben ze hier geen verkeersregels: inhalen kan zowel links als rechts, met of zonder verhoogde snelheid en de toeter gebruik je eigenlijk constant om je aanwezigheid op de weg aan te tonen, ook al rijd er niemand anders voor of achter je. Vanuit de bus krijg je een goed beeld van het landschap: heldergroene rijstvelden, palmbomen en blauwe luchten en onzettend veel bedrijvigheid langs de weg. Wat me opviel was hoe arm het land eigenlijk is. Huizen zijn gemaakt van hout, riet of golfplaat, kinderen lopen zonder kleren en onder de hoge huizen op palen lopen varkens en kippen rond te scharrelen. Dat verklaart misschien ook de andere houding tegenover toeristen die we merkten tijdens onze week hier. Kortom, al zouden het constante getoeter van de buschauffeur, de bizarre weggebruikers en het prachtige landschap je nog steeds niet kunnen boeien, gelukkig werd er tijdens onze busrit Cambodjaanse karaoke opgezet die in Nederland alleen te vinden is in de plaatselijke muziekwinkel onder 'kattengejank en dierengeluiden'. That keeps you busy...

Sihanoukville bleek een relaxte stad aan het mooie strand waar zowel Cambodiaanse als buitenlande toeristen hun vakantie vieren. De eerste dag hebben we heerlijk op het strand gelegen en geprobeerd om de fruitverkopers, bedelaars met missende ledematen en kinderen die zelfgemaakte armbandjes verkochten te negeren (niet gelukt, Lon maakt constant grappen over mijn barmhartige karakter als ik weer 20 cent aan een zwerver of ander zielig uitziend persoon geef). Vanaf toen begon het met regenen, en pas toen we4 dagen later in de bus naar Vietnam stapten hield het weer op. Ondanks de regen toch heerlijk gerelaxed, opnieuw goedkoop dronken geworden met onze travelbuddy's An en Val die ook richting Sihanoukville reisden, kooklessen gehad zodat we thuis verse springrolls en lok-lak kunnen maken en konden we met een legere portomonnee en gelukkig gevoel doorreizen naar Vietnam.

Of beter gezegd, de Socialistiche Republiek van Vietnam. Waar je aan de grens twee dollar moet betalen aan de 'dokter'als je verklaart dat je geen enge ziektes hebt. Waar het hoofd van Ho Chi Minh in ieder gehucht en grote stad op borden en vlaggen naar je lacht, en waar de hamer en de sikkel vaker te zien zijn dan het McDonalds logo (nu ik er over nadenk, hebben ze wel een McDonalds hier? Ik gok van niet, dat verdorven Amerikaanse restaurant). En waar de mensen ontzettend vriendelijk zijn, de kinderen verlegen 'hello' zeggen en waar oude mannetjes naar je zwaaien. Wat een heerlijk land!

De eerste twee dagen verbleven we in de Mekong Delta, een prachtig stuk van het land waar de rivier het leven bepaalt. Met een nogal toeristische tour bezochten we een floating market, een noodel-fabriek, een drijvende fishfarm en maakten we verschillende tochten op de rivier. De hoogtepunt was de homestay: we sliepen bij een Vietnamees gezin in huis (helaas werden we die middag uit de schattige houten chalets aan het water geschopt aangezien er een andere grote groep aankwam en moesten we naareen slaapkamer in hethuis verplaatsen), waar we super lekker aten, een kijkje konden nemen rond het huis en het dorp en s'ochtends met een van de gezinsleden mee gingen naar de markt - rattenvlees, verse alen of stinkende durianvruchten, anyone? Omdat we nogal veel willen zien in een nogal korte tijd, zijn we gisteren van Siagon (de naam Ho Chi Minh City wordt door niemand hiergebruikt) naar Danang in het noordoosten van het land gevlogen. Na een nachtje slapen zijn we vandaag met een plaatselijke boemelbus, waar we weigerden meer te betalen dan de rest van de Vietnamese passagiers en uiteindelijk gelijk kregen, doorgereden naar Hoi An, een stad op de Unesco werelderfgoedlijst met heel veel tailorshops, leuke restaurants en een heerlijk hotel met zwembad. De plannen voor de rest van de week zijn Na Trang, Saigon en uiteindelijk onze laatste dagen in Kuala Lumpur (Lon en ik fantaseren al weken over de goedkope souvenirs die we nog gaan inslaan, de heerlijke facial die we willen nemen en de fijne Maleisischie cultuur en de toffe stad) voordat we op 18 augustus terugkomen in Nederland!

Ik heb denk ik slechts een fractie verteld van wat ik allemaal mee heb gemaakt in de afgelopen weken, maar ik hoop dat jullie m'n reisverslag leuk vonden en mocht er interesse zijn: een uitgebreide update wil ik bij terugkomst graag geven! :) En ik hoor ook heel graag hoe jullie zomers zijn geweest/zijn!

Veel liefs uit Vietnam en tot snel!

Xxx Frederieke

Satu Malaysia

Lieve allemaal,

Het is weer de hoogste tijd voor een update! En nu ik begin met schrijven, vraag ik me af hoe veel je mee kunt maken in twee weken... Veel! Zal proberen zo veel mogelijk te beschrijven van onze afgelopen weken in Maleisie. Vandaag zijn we aangekomen in Siem Reap, de stad naast de tempels van Angkor Wat, om daar een paar dagen te blijven en de tempels te bezoeken. Ik kijk er echt enorm naar uit om de tempels te zien, het is een van de acht wereldwonderen!

Goed, na de chilldagen in Melakka zijn we met de bus doorgereisd naar Jerantut, een klein plaatsje op weg naar Taman Negara, het nationale park. Ik denk dat we hier het smerigste hostel heb meegemaakt so far. Afgescheurd behang, smerige gordijnen, sigarettenpeuken in de vensterbank en een te smerig bed. Zelfs met lakenzak, lange mouwen en een sjaal om me heen gewikkeld kon ik de beestjes over me heen voelen kruipen... Gelukkig geen bedbugs opgelopen en heerlijk uitgerust (not) en in onze parkoutfit konden we de volgende dag de bus en de boot nemen richting het park.

De boottocht was echt heel erg leuk: in een lage boot voeren we drie uur over de rivier, met aan beide kanten palmbomen en dichte bossen.
In Kuala Tahan, het plaatsje tegenover het nationale park, vonden we een cheap en leuk guesthouse. Die middag hebben we een wandeling gemaakt (op een of andere manier zijn we op het warmst van de dag altijd het actiefst, erg vervelend) en s'avonds op de floating restaurants die in de rivier liggen gegeten. De wandeling die we op dinsdagochtend maakten was iets meer afzien, maar ook ontzettend mooi. Steeds dieper de jungle in, palmbladen opzij duwend en met nauwelijks een pad maar slechts de voetstappen van de wandelaars voor je, gingen we op zoek naar de Bat Cave. Achter een teleurstellende hoop stenen zou een grot liggen, maar die hebben we maar niet bezocht zonder gids. En aangezien we al drie uur steile heuvels op- en af hadden geklommen, strikten we op de terugweg langs de rivier een local die ons voor 10 ringit bij het dorpje af kon zetten - scheelt toch weer drie uur terug wandelen in de tropische hitte met muggen en spinnen om je heen!

Na het regenwoud van Maleisië wachtte de volgende natuurattractie: Cameron Highlands. Dit gebied ligt een stuk hoger, dus de temperatuur is een stuk aangenamer. In de Highlands liggen de theeplantages, die vaak nog in handen zijn van Britse en Schotse eigenaren uit het koloniale tijdperk, en theefabrieken. Op weg naar de Highlands vroeg ik me, terwijl ik naar buiten keek, af of dit het was... Grote kassen, smerige plastic doeken erover heen en kleine dorpjes die voornamelijk bestonden uit betonnen flats en verloederde winkels. Gelukkig was Tanah Rata, de plaats waar wij verbleven, voor Maleisische begrippen schoon en best mooi. De echte highlands zagen we pas de volgende dag, toen we met een gids en een groepje Nederlanders (want daar stikt het hier van, heel vervelend om in een restaurant naast je te horen 'Sjaak, ze hebben hier gewoon friet hoor, voor de kinderen!'!) richting de theevelden gingen. Prachtige groene glooiende heuvels tegen een blauwe lucht met schapenwolken: echt een van de mooiste dingen die ik tot nu toe heb gezien. Na een tocht langs de theeplantages en een bos wat volkomen begroeid was met mos op het hoogste punt van de bergen, hebben we uiteindelijk na een rondleiding bij de theefrabrieken van Boh thee gedronken (mét gebakjes en cake) met een geweldig uitzicht over de groene velden.

Na Cameron Highlands volgde Penang, een eiland aan de noord-west kust. Samen met Anna en Valery, twee Nederlandse meiden die we in Cameron Highlands tegen waren gekomen, zochten we een hostel in Georgetown, de grootste stad van Penang. Wat in Georgetown erg opvalt, en overigens ook in de rest van Maleisië, is hoe veel culturen hier naast elkaar leven. Chinese en Indiase tempels staan naast moskeeën en Christelijke kerken. Die etnische verdeeldheid maakt Maleisië een heel interessant land: na 3 weken zou ik nog steeds geen typische local kunnen aanwijzen. En in iedere grote stad vind je een Little India en een Chinatown, waar je de lekkerste curry en dim sum (hier als ontbijt!) kunt eten. De nationale slogan, verzonnen door de president van het land, is 'Satu Malaysia', wat staat voor één verenigd Maleisië.

Felgekleurde plastic stoelen en een mix van tl- en knipperlicht, allerlei stalletjes waar je eten kunt kopen en slechte live muziek (lees: karaoke met hoge stemmetjes, zowel voor mannen als vrouwen) lijkt het toppunt van de Maleisische eetcultuur. De Red Market, waar we op zaterdag met z'n 4en aten, voldeed precies aan dit idee. Hierna volgde een wanhopige zoektocht naar een bar of een club waar we onze Europese moves konden showen, maar helaas strandden onze pogingen nogal snel aangezien er vrijwel niets te vinden was... Gelukkig vonden we uiteindelijk nog een vreemd café met nog vreemdere bezoekers!

Onze laatste dag in Georgetown hebben we scooters gehoord en met gevaar voor eigen leven het strand bezocht. Een rijbewijs was niet echt nodig - mijn id-kaart werkte prima als surrogaatrijbewijs - en als snel raak je gewend aan links rijden, een overblijfsel uit de Britse koloniale overheersing. Het was erg leuk om een keertje als local door de bergweggetjes te rijden en uiteindelijk aan een mooi strand, met uitzicht op de blauwe zee, een boek te lezen met een verse kokosnoot!

Vanauit Penang reden we op zondagavond met z'n 4en met de nachtbus richting Jerteh, waar we over konden stappen op de boot richting de Perhentian Islands, een van de mooiste eilandengroepen van Maleisië. Nadat we de meest relaxte bus hadden uitgezocht met de grootste stoelen en heerlijk achterover lagen om de nacht slapen door te brengen, werden we rond 3 uur s'nachts door een niet Engels sprekende chauffeur uit de bus gegooid. Was dit een grap, of een truc om geld van ons af te troggelen? Nee, op het miniscule bordje bij het tankstation waar de bus stopte stond 'Jerteh' en er stond een auto - geen taxi - klaar om ons verder te vervoeren. Met weinig andere opties en een tropische regenbui besloten we maar in te stappen, en gelukkig bracht de 'taxichaffeur' ons tegen afzettarrief naar de boot in Kuala Besut. Dat het 4 uur s'nachts was toen we aankwam en we pas om half 8 de boot konden nemen, leek het minste probleem op dat moment.

En na alle 'stress' van locals die je niet begrijpen en bruut wakker worden midden in de nacht, volgde het paradijs! De Perhentian Islands liggen in het noord-oosten van het land en zijn door de jaren heen steeds populairder geworden. Dat bleek toen we, nog vroeg in de morgen, op zoek gingen naar een chalet of hostel om te slapen. Vrijwel alles was volgeboekt... Uiteindelijk vonden we een beetje simpel maar goedkoop chalet op een heuvel, uitkijkend over de jungle en het strand.

En toen... Ontbijten met banana pancakes, snorkelen tussen haaien, schilpadden, koraal en de mooiste vissen, slapen onder de parasol op het strand, uren in de zee dobberen, s'avonds verse vis eten en met je voeten in het zand en een (te duur) biertje in je hand dansen onder de sterren op Europese house... De dagen op het eiland gingen op die manier vrij snel voorbij :)

En met een fijne bruine kleur en vele ringit lichter, wilden we vrijdagmiddag de laatste boot richting het vasteland nemen. Door de hosteleigenaar die nogal lang aan het lunchen was én onze tassen bijhield, mistten we die alleen! Na de jungle doorrennen naar het andere strand (geen goed plan met je backpack) en aan het eind van de steiger als een soort Robinson Crusoë naar de laatste boot zwaaien, konden we gelukkig nog mee met een andere boot, om vervolgens de bus en een binnen- en buitenlandse vlucht te halen. Close call (dat krijg je waarschijnlijk van vijf dagen niets doen)...

As we speak zit ik in Siem Reap, in Cambodia. Morgen gaan we bij zonsopgang de tempels bekijken met een tuk-tuk en gids (voor een hopelijk goede prijs: deze hele stad is ingericht op het rippen van toeristen!). Ik houd jullie op de hoogte!

Selamat jalan, en tot snel!

Veel liefs,

Frederieke

"Hello foreigners!"

Lieve allemaal,

Ik ben nog niet eens een volle week op reis, maar nu al heb ik het idee dat ik veel langer onderweg ben... Lonneke en ik begonnen onze trip in Dusseldorf, waar we na nogal wat gedoe met vliegtickets (lees: andere vluchten, money issues) uiteindelijk wel dezelfde vlucht hadden naar Dubai. En ja, die bestemming was zoals ik me voorgesteld had: bebaarde mannen met tulbanden en gewaden, enorme hitte zodra je uit de airco van het vliegveld stapt en speciale taxi's voor vrouwen. Na 4 uurtjes slapen in ons hotel weer richting het vliegveld voor de volgende stop: Kuala Lumpur, Maleisië.

Aangezien we nogal gesloopt waren van bijna twee dagen reizen en weinig slaap, hebben we onze eersteavond in KL alleen even de buurt verkend. En believe me, als je wakker wordt en dan pas goed om je geen kijkt, blijk je opeens heel ver wegte zijn! KL is een enorme stad, compleet met verkeerschaos, stinkende vuilnishopen en eetstalletjes naast elkaar, shopping malls naast ineengestorte gebouwen en een mix van verschillende bevolkingsgroepen. Tel daar een warm, vochtig klimaat bij op en je begrijpt dat het de eerste dagen even wennen waren...

De Petronas Towers, Chinatown en Little India, apen/kakkerlakken/ratten die iets te dicht bij komen, vreemde dingen eten bij eetstalletjes op straat, aangestaard worden omdat je er enorm/blond/blank/toeristisch uitziet, langs de smerige rivier die door de stad kronkelt lopen, naar de imam luisteren die maar door blijft ratelen bij de moskee die we bezochten ('I like talking to girls!' Sure...), rondlopen in de enorme shopping malls met alleen maar Westerse merken (en niets kunnen kopen omdat je weet dat je rugtas zwaarder en zwaarder wordt): onze drie dagen in KL vlogen voorbij.

Onze volgende stop was Malakka, een historische stad ten zuiden van de hoofdstad, waar we per bus heen wilden. Met het woord 'toerist' op je hoofd geschreven werden we direct aangesproken en was de rit per touringcar vrij snel geregeld, en na een rit vantwee uur namen we de volgende boemelbus richting het centrum van Malakka. Midden op de dag met 15 kilo op je rug door de enorme hitte van de stad lopen is wellicht de minder leuke kant van backpacken, maar nadat we voor 14 ringit (iets meer dan 3 euro) in een nogal rommelig maar gezellig guesthouse vlakbij het centrum vonden en een uurtje later met andere mensen uit het hostel bij een restaurant enorm veel 'satay' (jep, hier ook stokjes met vlees en vis dieje in een grote pot pinda-saus kookt) aten voor enorm weinig geld, ben je het gevoel van je zweterige middagtocht al weer vergeten.

Melakka is een super leuke stad, die niet heel groot is maar waar genoeg dingen te doen zijn. Onze tweede avond had de eigenaar van het hostel iedereen van fietsen voorzien, zodat we mee konden doen aan een 'bike ride' in de stad. Die tocht bleek de jaarlijkse fietsparade te zijn, om te vieren dat Melakka op de UNESCO werelderfgoedlijst staat, waar 300 nogal sportief uitziende mannen (en een enkele vrouwen handvol kinderen) aan mee deden. Daar sta je dan, met je zomerjurk en je fiets met mandje naast wielrenners met pakken, helmen en profi fietsen. Al vrij snel werden de nogal buitenlandse deelnemers van het hostel ontdekt, en waar eerst beleefd werd gevraag of mensen met je op de foto mochten, volgden steeds meer flitsende camera's en zelfs een offciële groepsfoto van de organisatie. 'Hello foreigners! Please follow all the rules and stay on the road. And don't worry, we won't kidnap you because you're beautifull!'. Met die gerustelling kon de 15 kilometer durende fietsparade beginnen, compleet met juichende mensen langs de kant, mannen die met extreem verbaasde blikken die naast je kwamen fietsen en afgezette snelwegen waar we over heen reden.

Ik moet bekennen dat ik, nakrap dan een week, al aardig in een vakantieritme begin te raken: ontbijten om 11 uur is prima, tussen de middag slapen moet haast wel omdat het zo warm is, en wat we morgen gaan doen, dat weten we nog niet. Wel weet ik dat het echt geweldig is hier, met heel veel nieuwe ervaringen, vriendelijke mensen along the way, heerlijk nieuw eten, een klimaat wat langzaam begint te wennen. Next stop: Taman Negara, het nationale park vanMaleisië wat heel mooi schijnt te zijn. Dat wordt drie dagen rondwandelentussen de spinnen en bloedzuigers met m'n mooiste outfit aan. Foto's volgen!

Een fijne vakantie allemaal, en ikhoud jullie op de hoogte! :)

Liefs,

Frederieke

My mom's in town!

My mom's in town! Na haar congres in Texas besloot Karin om door te vliegen naar Madison en nu is ze sinds zondagavond bij mij en blijft ze tot aanstaande vrijdag om Madison te zien, leuke dingen te doen en natuurlijk voor wat fijne moeder-dochter quality time! Verder is er mijn 21^e verjaardag om naar uit te kijken! Om deze fijne leeftijd te vieren - plus het feit dat ik eindelijk legaal mag drinken en dáár dus niet meer voor opgepakt kan worden - geef ik vrijdag mijn ‘Goodbye Fake ID party'. Is het met vrienden maken gelukkig toch nog goed gekomen ;)

Ik besefte me deze week dat ik al een maand geen nieuwe update meer heb gegeven van mijn leven hier (waarvoor sorry)... Alles gaat nu echt heel erg snel, en het is een raar idee dat ik over 6 weken al weer thuis ben. Zoals een van mijn professoren vorige week zei: we zijn nu in de tijd van het semester waarbij het grootste gedeelte van de tijd voorbij is, en het meeste werk blijft liggen... Gelukkig heb ik op dit moment nog maar twee tentamens en één project om af te ronden en 15 mei ben ik officieel klaar met colleges!

En het is eindelijk lente in Madison! Waarschijnlijk heeft de natuur iets langer nodig om over de strenge winter te komen, maar het begint hier toch verdacht veel op Nederland te lijken met alle narcissen, krokussen en tulpen. En voorjaar betekent ook heel veel leuke dingen om te doen in town. Een kleine greep uit het aanbod: Mifflin Block street party (met 20.000 drinkende college studenten een soort equivalent van Koninginnedag), een weekendje Chicago met vriendinnen (winkelen, voor drie tientjes slapen in een 4 sterren hotel, stiekem naar het restaurant op de 96^e verdieping sneaken om zo de entree van de wolkenkrabber te vermijden), een bezoek aan een Indiaans reservaat (vreemd genoeg werden we rondgeleid door de bingohal en het casino in plaats van het museum), in je zomerjurkje op het terras aan het meer zitten en eigenlijk is studeren ook nog best wel leuk...

Ook heb ik nog geen genoeg van Amerika en het soms ietwat domme, oppervlakkige maar hartelijke volk. Vol verbazing volgde ik enkele weken terug een nationale rel over gay marriage. Naar aanleiding van een Miss USA peagant, waarbij Miss California de vraag moest beantwoorden wat ze van de legalisering van het homohuwelijk vond en daarbij met een tandpastalach en nepborsten antwoordde dat het huwelijk volgens haar christelijke overtuiging tussen een man en een vrouw zou moeten zijn, is er veel discussie ontstaan over gelijke civiele rechten voor homo's en lesbiennes, waar in de meeste staten nu een gebrek aan is. Hoe mooi de natuur hier is, hoe aardig de mensen zijn, hoe oneindig veel spullen je kunt kopen, kortom, hoe je weg kan zijn van dit land,het is een vreemd ideedat Amerikaanse staten anno 2009 nog steeds discrimineren op grond van ras, geloof en zelfs sekse.

Dat maakt dat ik het idee heb dat ik buiten mijn colleges misschien net zo veel te leer als in mijn leslokaal. En er zijn nog zo veel dingen te ontdekken, dus daarom ga ik weer een van mijn favoriete bezigheden uitoefenen: reizen! Ik ga definitief met een vriendinnetje reizen naar het zuiden van Amerika. We beginnen na het semester in Chicago, waar we de trein nemen naar Memphis, daar een dag blijven en vervolgens verder gaan naar New Orleans - een treinreis van in totaal 19 uur. In New Orleans is er dit weekend een jazz festival en vanuit de stad gaan we waarschijnlijk nog een paar andere steden bezoeken. Louisiana is een van de zuidelijke staten die gekenmerkt werd door slaverij tot laat in de negentiende eeuw, dus er schijnen nog veel oude plantages te zijn. Hopelijk kunnen we ook een van de vestigingssteden Batton Rouge, Lafayette of Bayu Teche zien: er schijnt nog veel te zien te zijn van de Franse kolonisten die Louisiana rond 1682 naar de Franse koning noemden.

'We're going to Miami!' zingen Lonneke, Karen en ik al twee weken want na New Orleans vertrekken we richting Miami met z'n drieën. En de koopjesjager in mij voelde zich bijzonder voldaan na een jeugdhostel te hebben gevonden voor 27 dollar per nacht - met ontbijt, lunch en diner! Na ongeveer 7 dagen in South Beach Miami vind de complete gezinshereniging plaats in Chicago waar ik Jan, Karin en Anna ontmoet en we vervolgens samen verder reizen naar Madison en Canada. En dan ben ik 17 juni, na 5 heerlijke, fascinerende, soms lastige, zonnige, koude, gave, en onvergetelijke maanden weer terug op Nederlandse bodem...

Maar tot die tijd ga ik nog even heel erg genieten van the US of A!

The land of comfort and the home of ease

Met een somber gezicht lees ik op de site van de Volkskrant dat Nederland zowat in een hittegolf zit. For your information: bij mij in Madison valt er af en toe nog sneeuw! Sinds ik een fiets heb, ben ik afgelopen weken vaak genoeg natgesneeuwd en geregend. Helaas nog geen voorjaarszon, maar dat weerhoudt mij er niet van om ijs te eten (een Wisconsin specialiteit) en alvast mijn zomerjurk te dragen. Weliswaar met een legging en laarzen...

Ik blijf me verbazen, zelfs na bijna 3 maanden, in het land van de gemakken. Wil je op zondagavond 11 uur warme chocolate chip of m&m cookies, maar heb je geen zin om de deur uit te gaan? Dan bel je gewoon Insomnia Late Night Cookie, die voor slechts 2 dollar bij je thuis komen met een geurende box vol warme koekjes. Kun je niet kiezen tussen je lesstof doornemen en sporten? Whatever, dan neem je gewoon je boeken mee en zet je die op de rand van je hometrainer, die naast twee waterfles houders, een radio-ontvanger en een ingebouwde tv dus ook een richel voor je boeken heeft. En heb je als gierige Hollander geen zin om een apart waterflesje te vragen bij je eten? Dan vraag je om een gratis watercup, waarmee je zo vaak mogelijk water (en als je daar geen zin in hebt stiekem soda) kunt bij vullen. The land of the free and the home of the braveblijfteen perfecte plek voor een half jaartje studeren!

Mijn semester hier is bijna afgelopen. Anders dan in Nederland stoppen de colleges op 15 mei, aangezien de universiteit vanaf juni tot augustus summer school aanbiedt. Dat betekent nog ongeveer 6 weken heel veel studeren, midterms maken, essays schrijven en onderzoek doen. Vandaar dat ik na springbreak nog even wat leuke feestjes en stapavonden heb ingebouwd, alvast als buffer voor de komende weken. Mijn fake id werkt in Madison trouwens minder soepel dan in de rest van het land. Op een normale zaterdagavond bij de deur van een club kijkt de jonge portier van de foto op Amy's rijbewijs naar mijn enigszins lijkende gezicht. Waar ik woon? Shit, ik weet haar adres niet meer! Met wat gebluf dat ik het echt ben en ‘dude, deze foto is van 2005!' gelukkig alsnog naar binnen gesneakt om een avondje heerlijk te dansen op Europese house. Gelukkig kom ik met mijn vervalste, verkreukelde kopietje van mijn paspoort wel overal binnen. En nog even en dan kan ik eindelijk een Goodbye Fake Id party houden als ik 21 word!

Maar aankomende tijd dus weer terug aan de studie, die overigens echt heel goed bevalt hier. Voor mijn geschiedeniscursus over de Holocaust ga ik een klein onderzoek doen in het archief in Madison. De Wisconsin Historical Society heeft een groot archief, zit centraal op de campus en schijnt ook toegankelijk te zijn voor studenten. Ik ga me aankomende week verder verdiepen ik wat ik precies ga doen, maar waarschijnlijk ga ik Duits materiaal, waaronder Nazi propaganda en correspondentie tussen Amerikaanse immigranten en hun familie in Duitsland onderzoeken. Wisconsin heeft een groot aantal Duitse inwoners, zowel vroege immigranten als vluchtelingen voor en tijdens de oorlog, dus is er veel materiaal beschikbaar. Ik kijk er naar uit om eindelijk eens iets praktisch te doen met een academische/historische studie in plaats van andermans onderzoeken door te werken en daar vervolgens een verslag over te schrijven.

Tenslotte heb ik besloten om na het semester nog verder door het land te gaan reizen! Veel internationale vrienden gaan naar huis en ook Amerikaanse studenten vertrekken vaak na het einde van het semester richting hun hometown, dus ik denk dat Madison vrij leeg is. Daarom ga ik waarschijnlijk met Lonneke richting het zuiden van de VS reizen! Er schijnt een trein van Chicago naar Memphis te gaan, een rit van 19 uur, voor het luttele bedrag van 90 dollar. Verder zitten we te denken aan New Orleans, Texas, Florida, Alabama en nog honderd andere steden en staten. Het zuiden van Amerika is het enige gedeelte van het continent waar ik me weinig bij voor kan stellen en nog nooit ben geweest, dus ik kan niet wachten om na 5 maanden Amerikaanse geschiedenis gestudeerd te hebben en intussen het oosten, westen en Midwest te hebben gezien, door te reizen naar Deep South. Wordt vervolgd...

Liefs, Frederieke

p.s. ik vind hetheerlijkop de hoogte te blijven van jullie levens, dus blijf die mails/reacties sturen :)

Cheap margarita anyone?

Hoewel de meesten vrijdag nog les hadden, besloten Lonneke, Victoria, Louise en ik om donderdag al te vertrekken voor onze vakantie, de langverwachte springbreak! Zodoende vlogen we op donderdagavond van Chicago met een vroege vlucht naar Los Angeles.

Ons hostel in Los Angeles lag in de buurt Santa Monica, bekend van het mooie strand. Het weer in LA was heerlijk en hoewel de Pacifische oceaan nog te koud was om te zwemmen, kreeg ik alvast een zomergevoel. Daarnaast was er een leuke (en verpauperde)pier aan de kust, een groot winkelgebied en een Ocean Boulevard met restaurants rondom ons hostel, dus we hebben ons goed vermaakt in de eerste dagen LA.Met 3,8 miljoen inwoners in Los Angeles een van de grooste steden in de VS, en zonder auto was het vrij lastig om uit Santa Monica te komen. Aangezien de bus 15 keer goedkoper was dan de taxi, besloten we op zaterdagavond om de bus te nemen naar downtown en daar te gaan stappen. De enige mensen die in LA echter de bus nemen zijn zwervers, bejaarden en stinkende weirdo's, dus werden vier Europese meisjes in little black dresses enigszins vreemd aangekeken tijdens de 45 minuten durende busreis. Daarna hebben we de clubs en bars op Sunset Boulevard verkend, waarbij iedereen steeds sterker het gevoel kreeg dat we hier 30 jaar geleden hadden moeten zijn voor de echte party... Vergane glorie, net als Hollywood Boulevard. Gelukkig doorstond mijn fake id de eerste test: ik heb de rest van de vakantie vrolijk de underage drinker uitgehangen zonder problemen. De Universal Studios maakten veel goed met achtbanen, een spookhuis, een studio toer en veel te duur en slecht eten, precies zoals een pretpark hoort te zijn.

Na drie dagen Los Angeles te hebben verkend vlogen we op zondagavond door naar Las Vegas. Het blijft een vreemd gezicht om opeens een oase van licht op te zien duiken in de woestijn van Nevada. Na door de allochtone taxichauffeur uitgemaakt te worden als ‘fuckers' (we vroegen alleen om de kortste weg) kwamen we al enigszins giechelend op The Strip aan. Dat gevoel werd nog sterker toen we onze slaapplaats zagen. Tod's Moter Motel kan in zijn hoogtijdagen misschien een paradijs voor motorliefhebbers zijn geweest, tegenwoordig is het een vervallenhostel met pastelkleuren, een betonnen binnenplaats met plastic stoelen en schommelbanken, een altijd spelende radio, barbecues en een zwembad. Kortom: een perfecte plek in Las Vegas (en een schraal contrast met de Venetian suite van drie jaar geleden, maar dat terzijde). In de drie dagen Vegas hebben we ons perfect aangepast aan de habitat en niet veel meer gedaan dan de Strip bekeken, gegokt, uit geweest en van de zon genoten. Via een jongen uit ons hostel konden we dinsdagavond als vips naar een van de grootse nachtclubs aan de Strip, Privé. De 99 cent margarita's vooraf, goede dj en mooie club maakten het een geslaagde laatste avond in Vegas.

Woensdag vlogen Vic, Lon en ik naar San Francisco en Louise terug naar Madison. allen met met een lichte kater. Hoewel ik met Jan, Karin en Anna al eens eerder in San Francisco was geweest, blijft het een leuke stad. Ons hostel lag vlakbij Union Square, dus in het centrum van de stad en goed bereikbaar. In San Francisco hebben we twee dagen toeristisch gedaan en Alcatraz gevangenis, de voormalige hippiewijk Haight Ashbury, het mooie maar enorme Golden Gate Park en Fisherman's Wharf bezocht. De avonden waren iets rustiger dan in LA en Vegas door ons slaaptekort maar daarom niet minder leuk. Samen met vrienden uit Madison uit eten geweest in Mission District en de Italiaanse wijk op donderdag en vrijdag en wat kleine cafés bezocht. Op zaterdag en zondag reisden Victoria, Lon en ik richting Sacramento om Cathy, een vriendin van mijn ouders op te zoeken. Ook de trip naar Sacramento, de relaxte avond met romantische films in haar leuke huis en sightseeing in de stad was erg geslaagd.

Je zou denken dat vakantie ervoor bedoelt is om uit te rusten. Toch is het ook heel fijn om van vakantie terug te komen en moe te zijn. Moe van alles wat je gezien hebt, gedaan hebt en het reizen, maar voldaan van de leuke week. Dat is precies hoe ik me nu voel. Helaas ben ik direct weer aan de studie, aangezien ik donderdag tentamen heb en enigszins achter loop. Toch is fijn om weer thuis te zijn, en fijn om te beseffen dat ik Madisonmijn ‘thuis' noem.

p.s. de tweede A is binnen!

Straight A

Een A-!! Waar mijn eerste cijfer precies gelijk aan staat weet ik niet naar Nederlandse maatstaven, maar aangezien de cijfers hier van E (het laagste) tot A+ (het hoogste) gaan is het dus vrij goed! De Nederlandse zesjescultuur heerst hier in ieder geval totaal. De meeste mensen proberen echt straight A's te krijgen, niet vreemd als je bedenkt dat je tussen de 10.000 en 21.000 dollar collegegeld per jaar betaald. Een vriendinnetje die een C had gehaald voor haar eerste tentamen, in Nederland goed voor een 6,5 en een prima cijfer, werd afkeurend aangekeken door de rest van haar werkgroepje, vertelde ze...

Aanstaande donderdag heb ik mijn laatste tentamen, en die middag vertrek ik metLonneke,Victoria en roomie Louisenaar Los Angeles! Ik kan echt niet wachten op de zon, het reizen en Amerikaanse steden bezoeken na de koude weer hier, de tentamenstress en de gedachten aan thuis, want dat bezoekje deed me toch meer dan ik had verwacht... Omdat 5 maanden toch eigenlijk best wel kort is (er zijn er al bijna 2 voorbij!) gaan we zo veel mogelijk doen in spring break. Wat de plannen precies zijn weten we nog niet, maar in ieder geval gaan we 4 dagen naar Los Angeles, 3 dagen naar Vegas en 5 dagen naar San Fransisco. Alle vriendinnen willen in ieder geval een keer écht stappen, aangezien alles hier om 2 uur sluit en Amerikanen nauwelijks dansen (op het normale geschuur na - de menselijke evolutie heeft op dat punt wat mensen overgeslagen hier), dus we kunnen niet wachten om in Vegas weer eens goed uit te gaan tot sluit. Wat is Nederland toch eigenlijk een mooi land, uitgaanstechnisch gezien

Verder heb ik allerlei dingen gedaan afgelopen weken naast studeren. Skitripje, danslessen (per ongeluk in de popping/locking les terecht gekomen, en bewezen dat Hollanders écht niet kunnen dansen), de cafe's/restaurants/kroegen op State Street verder verkend, huis- en fraternityfeesten bezocht, bios etc. etc. etc. Afgelopen vrijdag heb ik een icehockey wedstrijd meegemaakt, wat echt een beleving was. De Wisconsin Badgers speelde tegen de North Dakota Sioux en het stadium bestond voornamelijk uit in het rood gestoken Badger fans, waarbij de enorme Bucky the Badger mascotte niet ontbrak. De studententribune, waar wij zaten,hield vervolgens de rest van het stadium bezig met dansjes (waarbij de hilarische dassendans het populairst is), yells en liedjes. De pakweg honderd Sioux fans moesten het daarbij ontgelden met yells variërend van 'Sioux is a girl's name!', 'Asshole!' (waarbij het hele studentenvak naar één eenzame Sioux fan te midden van het rood wees en schreeuwde) tot 'You still suck!' wanneer de tegenpartij een doelpunt had gemaakt. Heel anders dan dat voetbal gekanker wat wij gewend zijn bij de reguliere Ajax-Feijnenoord dus.

Tot zo ver mijn update van afgelopen weken, waarbij ik, nu ik er zo over nadenk,opvallend veel aan studie heb besteed. Ik had behoorlijk wat achterstand door mijn terugkeer naar Nederland en een scriptie die me bleef achtervolgen... Gelukkig is die nu af en kan ik aan mijn laatste tentamen beginnen!Na spring break volgt een uitgebreid verslag van mijn vakantie en foto's, dus tot dan!

Liefs

Voor de liefhebber: de Badger dans http://www.youtube.com/watch?v=8YOTfhwgHsc (zelfs een Hollander kan meedoen!)

50 minutes of fame

Na het televisie-interview op de dag van de inauguratie (wat helaas niet is uitgezonden...) ben ik samen met Louise geïnterviewd voor 'The FEZ Hour', de talkshow van Carly (een meisje van onze verdieping) op de studentenradio van UW-Madison! Het is erg grappig geworden, vind ik zelf, vooral omdat ik voor schut sta... Lou en ik vertellen over onze ervaringen, Nederland in het algemeen en wat we van Amerika vinden! Binnen 15 minuten maak ik al de gigantische fout om op de vraag waar Nederland nou precies ligt te antwoorden dat Duitsland en Frankrijk (!) onze buren zijn haha! Maar goed, die Amerikanenweten toch niet datBelgië er ook nog tussen ligt. Voor meer historische onjuistheden, een Nederlands accent en vreemde Amerikaanse gebruiken zijn ertweemanieren om het na te luisteren:

Ga direct naar de site: http://itunes.wisc.edu/

Of, als dat niet werkt, ga in je iTunes naar -->Radio dannaar -->College en dan naar -->WSUM en daar staat de podcast van The FEZ Hour!

Tot snel, enjoy!!

Liefs