Lieve allemaal,

Het is weer de hoogste tijd voor een update! En nu ik begin met schrijven, vraag ik me af hoe veel je mee kunt maken in twee weken... Veel! Zal proberen zo veel mogelijk te beschrijven van onze afgelopen weken in Maleisie. Vandaag zijn we aangekomen in Siem Reap, de stad naast de tempels van Angkor Wat, om daar een paar dagen te blijven en de tempels te bezoeken. Ik kijk er echt enorm naar uit om de tempels te zien, het is een van de acht wereldwonderen!

Goed, na de chilldagen in Melakka zijn we met de bus doorgereisd naar Jerantut, een klein plaatsje op weg naar Taman Negara, het nationale park. Ik denk dat we hier het smerigste hostel heb meegemaakt so far. Afgescheurd behang, smerige gordijnen, sigarettenpeuken in de vensterbank en een te smerig bed. Zelfs met lakenzak, lange mouwen en een sjaal om me heen gewikkeld kon ik de beestjes over me heen voelen kruipen... Gelukkig geen bedbugs opgelopen en heerlijk uitgerust (not) en in onze parkoutfit konden we de volgende dag de bus en de boot nemen richting het park.

De boottocht was echt heel erg leuk: in een lage boot voeren we drie uur over de rivier, met aan beide kanten palmbomen en dichte bossen.
In Kuala Tahan, het plaatsje tegenover het nationale park, vonden we een cheap en leuk guesthouse. Die middag hebben we een wandeling gemaakt (op een of andere manier zijn we op het warmst van de dag altijd het actiefst, erg vervelend) en s'avonds op de floating restaurants die in de rivier liggen gegeten. De wandeling die we op dinsdagochtend maakten was iets meer afzien, maar ook ontzettend mooi. Steeds dieper de jungle in, palmbladen opzij duwend en met nauwelijks een pad maar slechts de voetstappen van de wandelaars voor je, gingen we op zoek naar de Bat Cave. Achter een teleurstellende hoop stenen zou een grot liggen, maar die hebben we maar niet bezocht zonder gids. En aangezien we al drie uur steile heuvels op- en af hadden geklommen, strikten we op de terugweg langs de rivier een local die ons voor 10 ringit bij het dorpje af kon zetten - scheelt toch weer drie uur terug wandelen in de tropische hitte met muggen en spinnen om je heen!

Na het regenwoud van Maleisië wachtte de volgende natuurattractie: Cameron Highlands. Dit gebied ligt een stuk hoger, dus de temperatuur is een stuk aangenamer. In de Highlands liggen de theeplantages, die vaak nog in handen zijn van Britse en Schotse eigenaren uit het koloniale tijdperk, en theefabrieken. Op weg naar de Highlands vroeg ik me, terwijl ik naar buiten keek, af of dit het was... Grote kassen, smerige plastic doeken erover heen en kleine dorpjes die voornamelijk bestonden uit betonnen flats en verloederde winkels. Gelukkig was Tanah Rata, de plaats waar wij verbleven, voor Maleisische begrippen schoon en best mooi. De echte highlands zagen we pas de volgende dag, toen we met een gids en een groepje Nederlanders (want daar stikt het hier van, heel vervelend om in een restaurant naast je te horen 'Sjaak, ze hebben hier gewoon friet hoor, voor de kinderen!'!) richting de theevelden gingen. Prachtige groene glooiende heuvels tegen een blauwe lucht met schapenwolken: echt een van de mooiste dingen die ik tot nu toe heb gezien. Na een tocht langs de theeplantages en een bos wat volkomen begroeid was met mos op het hoogste punt van de bergen, hebben we uiteindelijk na een rondleiding bij de theefrabrieken van Boh thee gedronken (mét gebakjes en cake) met een geweldig uitzicht over de groene velden.

Na Cameron Highlands volgde Penang, een eiland aan de noord-west kust. Samen met Anna en Valery, twee Nederlandse meiden die we in Cameron Highlands tegen waren gekomen, zochten we een hostel in Georgetown, de grootste stad van Penang. Wat in Georgetown erg opvalt, en overigens ook in de rest van Maleisië, is hoe veel culturen hier naast elkaar leven. Chinese en Indiase tempels staan naast moskeeën en Christelijke kerken. Die etnische verdeeldheid maakt Maleisië een heel interessant land: na 3 weken zou ik nog steeds geen typische local kunnen aanwijzen. En in iedere grote stad vind je een Little India en een Chinatown, waar je de lekkerste curry en dim sum (hier als ontbijt!) kunt eten. De nationale slogan, verzonnen door de president van het land, is 'Satu Malaysia', wat staat voor één verenigd Maleisië.

Felgekleurde plastic stoelen en een mix van tl- en knipperlicht, allerlei stalletjes waar je eten kunt kopen en slechte live muziek (lees: karaoke met hoge stemmetjes, zowel voor mannen als vrouwen) lijkt het toppunt van de Maleisische eetcultuur. De Red Market, waar we op zaterdag met z'n 4en aten, voldeed precies aan dit idee. Hierna volgde een wanhopige zoektocht naar een bar of een club waar we onze Europese moves konden showen, maar helaas strandden onze pogingen nogal snel aangezien er vrijwel niets te vinden was... Gelukkig vonden we uiteindelijk nog een vreemd café met nog vreemdere bezoekers!

Onze laatste dag in Georgetown hebben we scooters gehoord en met gevaar voor eigen leven het strand bezocht. Een rijbewijs was niet echt nodig - mijn id-kaart werkte prima als surrogaatrijbewijs - en als snel raak je gewend aan links rijden, een overblijfsel uit de Britse koloniale overheersing. Het was erg leuk om een keertje als local door de bergweggetjes te rijden en uiteindelijk aan een mooi strand, met uitzicht op de blauwe zee, een boek te lezen met een verse kokosnoot!

Vanauit Penang reden we op zondagavond met z'n 4en met de nachtbus richting Jerteh, waar we over konden stappen op de boot richting de Perhentian Islands, een van de mooiste eilandengroepen van Maleisië. Nadat we de meest relaxte bus hadden uitgezocht met de grootste stoelen en heerlijk achterover lagen om de nacht slapen door te brengen, werden we rond 3 uur s'nachts door een niet Engels sprekende chauffeur uit de bus gegooid. Was dit een grap, of een truc om geld van ons af te troggelen? Nee, op het miniscule bordje bij het tankstation waar de bus stopte stond 'Jerteh' en er stond een auto - geen taxi - klaar om ons verder te vervoeren. Met weinig andere opties en een tropische regenbui besloten we maar in te stappen, en gelukkig bracht de 'taxichaffeur' ons tegen afzettarrief naar de boot in Kuala Besut. Dat het 4 uur s'nachts was toen we aankwam en we pas om half 8 de boot konden nemen, leek het minste probleem op dat moment.

En na alle 'stress' van locals die je niet begrijpen en bruut wakker worden midden in de nacht, volgde het paradijs! De Perhentian Islands liggen in het noord-oosten van het land en zijn door de jaren heen steeds populairder geworden. Dat bleek toen we, nog vroeg in de morgen, op zoek gingen naar een chalet of hostel om te slapen. Vrijwel alles was volgeboekt... Uiteindelijk vonden we een beetje simpel maar goedkoop chalet op een heuvel, uitkijkend over de jungle en het strand.

En toen... Ontbijten met banana pancakes, snorkelen tussen haaien, schilpadden, koraal en de mooiste vissen, slapen onder de parasol op het strand, uren in de zee dobberen, s'avonds verse vis eten en met je voeten in het zand en een (te duur) biertje in je hand dansen onder de sterren op Europese house... De dagen op het eiland gingen op die manier vrij snel voorbij :)

En met een fijne bruine kleur en vele ringit lichter, wilden we vrijdagmiddag de laatste boot richting het vasteland nemen. Door de hosteleigenaar die nogal lang aan het lunchen was én onze tassen bijhield, mistten we die alleen! Na de jungle doorrennen naar het andere strand (geen goed plan met je backpack) en aan het eind van de steiger als een soort Robinson Crusoë naar de laatste boot zwaaien, konden we gelukkig nog mee met een andere boot, om vervolgens de bus en een binnen- en buitenlandse vlucht te halen. Close call (dat krijg je waarschijnlijk van vijf dagen niets doen)...

As we speak zit ik in Siem Reap, in Cambodia. Morgen gaan we bij zonsopgang de tempels bekijken met een tuk-tuk en gids (voor een hopelijk goede prijs: deze hele stad is ingericht op het rippen van toeristen!). Ik houd jullie op de hoogte!

Selamat jalan, en tot snel!

Veel liefs,

Frederieke