En opeens was ik weer in Nederland. Natuurlijk had ik wel stilgestaan bij het feit dat opa ziek was en dat het mogelijk was dat ik hem niet meer terug zou zien in de zomer, maar toch schrok ik toen ik hoorde hoe ziek hij was geworden. Op dat moment voelde ik me echt ver weg van huis... Opa is vrij snel nadat zijn situatie verslechterde overleden, met alle kinderen en oma bij zijn bed. Afgelopen zaterdag was de afscheidsviering, zoals mijn oma het zo mooi noemde, en zo voelde het ook. Met een lach en een traan namen we afscheid van opa, op een manier die bij hem pastte en waar de hele familie een fijn gevoel bij had. Wat is het eigenlijk jammer dat degene die herdacht wordt er niet bij was, bedacht ik me later. Ik weet zeker dat opa trots zou zijn geweest op de mooie dingen die werden gezegd en op de familie die ontzettend veel van hem houdt en hem altijd zal herinneren.

Mijn vier dagen in Nederland vlogen voorbij. Het was vreemd om terug te zijn en niet even snel af te kunnen spreken met vriendinnen, aangezien alle dagen zo druk waren. Voor ik het wist zat ik maandagochtend in het vliegtuig terug naar Chicago. Nu ik weer terug, lijkt het alsof ik niets gemist heb hier. Met m'n appartement ga ik skieën donderdagavond, mijn colleges gaan gewoon door en het is nog steeds ijzig koud. En ergens is dat ook wel fijn. Ik ben met een goed gevoel vertrokken uit Nederland, vastbesloten om de aankomende 4 maanden net zo leuk te maken als mijn eerste maand hier in Amerika.

En om dat voornemen kracht bij te zetten, heb ik dinsdag met 3 vriendinnetjes mijn springbreak-vakantie geboekt! We gaan Los Angeles, Las Vegas en San Francisco bezoeken van 12 tot 23 maart. Per vliegtuig, want dat tegenwoordig goedkoper dan per auto of Greyhound, en we overnachten in hostels, die vaak in het centrum liggen en slechts 20 dollar per nacht kosten. En zoals mijn vader altijd zegt dat geld moet rollen (wat hij later nuanceerde met ‘verdiend geld moet rollen'), zal ik ook deze keer blind vertrouwen op zijn wijsheid. Ik geloof dat ik al aardig tegen de bestedingsruimte van mijn creditcard aanzit, maar op één been kun je niet staan dus die tweede kaart komt goed van pas.

Misschien hoef ik trouwens helemaal niet naar de Amerikaanse kust om met een gebruinde huid terug te komen. Vorige week was het hier opeens warm... Ja, warm, in februari! En dat feit bleef niet onopgemerkt hier: ik heb mini-rokjes, slippers, t-shirts en blote benen voorbij zien komen, terwijl het slechts rond de 10 graden was. Amerikanen blijven verbazen. En hoewel het vorige week leek alsof de lente hier was aangebroken, begint het nu stevig te sneeuwen en schijnt er een sneeuwstorm op komst te zijn. Een gezegde in Wisconsin luidt: ‘If you don't like the weather, wait for 15 minutes' en dat lijkt nu aardig op te gaan...

Zoals jullie horen, probeer ik met een goed gevoel terug te kijken op de afgelopen dagen in Nederland, die naast verdrietig ook heel fijn waren. En life goes on, dus dat betekent concreettwee essays en een bachelorscriptie die binnen nu en 2 weken afmoeten, dus veel tijd om na te denken heb ik überhaupt niet. In ieder geval heeft opa een mooi plekje gekregen op mijn bureau, zodat ik hem iedere dag kan zien...